Blauw Haar

Om de wereld te openen voor de studenten van haar Theologische Hogeschool, haalde Kampen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw een sociale academie, een kunstacademie, een expressieacademie en een academie voor journalistiek binnen. Ooit omschreven als een `witgepleisterd graf maakte Kampen dankzij deze 'Akademies' en haar duizenden studenten op het hoogtepunt van de ontzuiling plotseling furore als het laatste christelijke onderwijsbolwerk van Nederland. Midden jaren tachtig was bijna tien procent van de bevolking student en woonde op kamers. De stad steeg boven zichzelf uit, maar de cultuurschok was enorm en wederzijds. En of het wel zo christelijk was? De blijmoedige, naar vrijheid en relevantie hunkerende jongeren van buiten belandden in een calvinistenstad zonder vertier. Ze brachten een flinke portie ontzuilde anarchie mee waarvan Kampen lang niet alles begreep. Terwijl ze hun academies van binnenuit dwongen de christelijke veren af te leggen, eisten de studenten even mondig als creatief hun plaats op in de stad. Net toen stad en studenten aan elkaar gewend waren, was het alweer voorbij. Hogere onderwijspolitiek onder minister Deetman maakte er binnen vijftien jaar een einde aan, maar niet voordat de stad werd opgeschrikt door een wrede lustmoord op een kunstacademiestudente.Nu in 2012 zelfs de Theologische Universiteit na 158 jaar de stad zal verlaten, wordt academiestad Kampen definitief ten grave gedragen. In 'Blauw Haar, het mirakel van academiestad Kampen' komt ze weer tot leven.