Raakvlakte

’Heike van der Vliet schrijft gedichten die blijven hangen. De kracht ervan is de onnadrukkelijkheid en soberheid. Wie z gevoelens verwoordt, sluit niet alleen aan bij de wereld van een adolescent, maar reikt verder. Als zestienjarige gymnasiast heeft ze al veel te vertellen. De verzen in haar debuut Verse sporen houden een belofte voor de toekomst in.’ Aldus Paul Abels in De Roskam van 15 maart 2002. Ruim vier jaar later lijkt Heike van der Vliet met de bundel Raakvlakte die belofte ruimschoots waar te maken. Het thema, schrijven om te ontdekken wie je bent, is gebleven, maar nu is het meer in de omgang met de medemens. Zelf ziet ze het ongeveer zo: ’Het is het in woorden aanraken van de ander en het aftasten van plekken waar je min of meer samenvalt. Kijken hoe ver je kunt gaan voor je elkaar opnieuw verkeerd begrijpt, of verliest. De po e schuilt in het maken en breken. Het mooie van taal is dat je nooit iets volledig kunt zeggen, zoals je elkaar ook nooit helemaal kunt raken, of zijn. Maar soms kunnen woorden de tussenruimte vullen, zodat je de ander toch bereikt.’ Laat je raken door deze bijzondere bundel.