Reus Moet Leren Bukken

Kinderbescherming, of jeugdbescherming zoals het tegenwoordig wordt genoemd, bestaat in wettelijke vorm in Nederland al meer dan 80 jaar. Lange tijd werden niet zozeer kinderen beschermd als wel de samenleving, die gevrijwaard moest blijven van overlast van ontspoorde kinderen. Het accent van maatregelen in die sfeer lag op het scheiden van de kinderen van hun ouders en het plaatsen van kinderen in residentiële instituten. Inmiddels is er echter gerede twijfel gerezen over de vraag of dat wel effectief is. Door de jeugdbescherming is het vraagstuk van de werkmethodiek uitdrukkelijk op de agenda gezet. Het geven van leiding aan verandering binnen gezinnen heeft nu de voorkeur boven het uit huis plaatsen van kinderen, in die gevallen waarin het onduidelijk is wat de toegevoegde waarde is van het scheiden van ouders en kinderen voor de ontwikkeling van de kinderen. En als van dat middel wel gebruik moet worden gemaakt, moet het passen in een visie op de ontwikkeling van het kind en de rol die het oorspronkelijk gezin daarin moet en kan spelen. In dit boek gaat Ed Oudejans, sinds ruim 20 jaar als directeur werkzaaam geweest bij een instelling voor jeugdbescherming, na met welke problematiek de jeugdbescherming te maken heeft en met welke problemen ouders die met de jeugdbescherming te maken krijgen zoal kampen. Ook brengt hij in kaart hoe de jeugdbeschermers tot nu toe hun werk uitvoeren en wat daaraan kan worden verbeterd. Op basis van alle verkenningen werkt hij een methodische grondstructuur uit. De boodschap is duidelijk. Wil de jeugdbescherming effectief zijn, dan moet van het beschermen van jeugdigen een vak worden gemaakt. Daarvoor moet de gezinsvoogd, nu de almachtige reus, nodig leren bukken.